ریز و درشت از زندگی ستاره بوکس ایران| شه‌بخش: من از دل فقر آمده‌ام

به گزارش شهرآرانیوز؛ دانیال شه‌بخش بوکسور تاریخ‌ساز تیم ملی که نخستین مدال ایران در تاریخ رقابت‌های جهانی را به دست آورد، در گفت‌و‌گویی متفاوت، از زندگی سخت و مسیر دشوارش برای رسیدن به این موفقیت صحبت کرده است.

خودم را همیشه روی سکوی جهانی می‌دیدم

حقیقتا من همیشه به این مهم فکر می‌کردم. از وقتی که وارد بوکس شدم و فهمیدم بوکس چیست، سطح بوکس ایران چگونه است و این رشته در دنیا چه سطحی دارد، همواره خودم را در بهترین شرایط و جایگاه‌ها قرار می‌دادم و تصور می‌کردم. در درون خودم احساس می‌کردم می‌توانم افتخار‌آفرین ورزش این مرز‌و‌بوم باشم که خوشبختانه الان به نقطه‌ای که می‌خواستم، رسیدم. من حتی در المپیک نیز احساس می‌کردم که بوکس ایران را به نخستین مدال المپیکی خواهم رساند، اما متأسفانه آسیب‌دیدگی که در مبارزه پیش آمد، مانع از دستیابی به این افتخار بزرگ شد.

کودکی سیستانی بودم که دمپایی هم نداشت

شاید الان که کمی نامم بر سر زبان‌ها افتاده، بهتر است هواداران بدانند قهرمان کوچک آن‌ها از چه جایی به این جایگاه رسیده است تا امید خود را هرگز از دست ندهند. البته ادعایی ندارم و هنوز هم مسیری طولانی در پیش دارم که باید به نتیجه برسم. اما سؤال این است که دانیال از کجا آمد؟ از دل فقر، نداری، محرومیت و منطقه‌ای آکنده از درد. منطقه‌ای که هیچ حرفی و هیچ چیزی برای مطرح‌کردن یا نشان‌دادن ندارد، اما مردمانی قدرتمند و متعصب دارد که پشتکارشان مثال‌زدنی است. کودکان ما با پای برهنه و بدون هیچ وسیله‌ای اعم از لوازم تحریر، دفتر مناسب، یک کوله‌پشتی ارزان‌قیمت و‌... صبح به مدرسه می‌روند.

ظرفیت سیستان‌و‌بلوچستان بالاست

پتانسیل استان سیستان‌و‌بلوچستان ستودنی است. این مدال من پشتکار و توانایی مردم استان عزیزم را نشان می‌دهد. من هیچ‌چیز نداشتم و تنها با پشتکار و کمک مربی دلسوزم تاریخ‌سازی کردم تا نشان دهم اگر به ما بها دهند، می‌توانیم پرچم کشور عزیزمان ایران اسلامی را سال‌ها بالا ببریم. از سیستان تا بلوچستان دانیال‌های زیادی وجود دارند، در همه استان‌ها هم همین‌طور است؛ به‌ویژه امیدوارم توجه‌ها به این استان بیش‌از‌این باشد تا شاید در آینده شاهد موفقیت باشیم. نیاز است تأکید کنم که من یکی از بچه‌هایی بودم که هنوز هم بدون حتی یک دمپایی به مدرسه می‌روند.

هیچ مربی و اسپانسری نداشتم

من هیچ شغلی نداشتم و سر کار نمی‌رفتم، چرا‌که در استان ما محدودیت شغل وجود دارد. بدون هیچ اسپانسری و کمک مالی، فقط با کمک مربی عزیزم آقای محمود نهتانی توانستم طلسم‌شکنی کنم. من حتی گاهی پول تو‌جیبی خودم را از او می‌گرفتم. فقط به خدا توکل کردم و به عمو‌محمود می‌گفتم خیالتان راحت باشد، من یک روز با افتخار‌آفرینی در عرصه جهانی، جواب زحمات شما را خواهم داد.

کار من تازه شروع شده است

کار من در اینجا به پایان نمی‌رسد و این تازه شروع کار است. اگر مسئولان بتوانند و بخواهند برای پیشرفت جوانان ایران سرمایه‌گذاری کنند، مطمئن باشید در همه استان‌ها می‌توانیم قهرمان‌پروری کنیم تا آن‌ها هم با مدال‌آوری‌های خود در عرصه بین‌المللی، دل مردم سختی‌کشیده ایران را شاد کنند.

از تبریک بچه‌های محروم خوش‌حال شدم

واقعا همه به من تبریک گفتند و بسیار برای من این اتفاق لذت‌بخش بود. وقتی می‌دیدم هم‌استانی‌هایم چنین خوش‌حال‌اند، از خودم احساس رضایت داشتم. تقریبا همه جوانانی که بنده را می‌شناختند، به من زنگ زدند. جواب خیلی‌ها را دادم و آن‌هایی را هم که متوجه نشدم، صمیمانه از حضورشان عذرخواهی می‌کنم. دانیال برای آن‌ها مبارزه کرد و این موفقیت از آنِ آن‌هاست، اما من واقعا از تبریک‌هایی که بچه‌های کوچک و محروم سیستان‌و‌بلوچستان برایم فرستادند، خیلی‌خیلی خوش‌حال شدم. تبریک آن‌ها باعث بالا‌رفتن روحیه و خو‌ش‌حالی حداکثری من می‌شد.